حماسه به تعبیر استاد مطهری کیفیتی از زیستن است . حکایتی از قوّت روح است. انسان حماسی ،بی تفاوت نیست، ظلم و عدل نزد او یکسان نیست . سستی و رخوت را به رسمیت نمی شناسد . بیش از همه از تکلیف گریزی و عافیت طلبی گریزان است.
انسان حماسی روحی بزرگ دارد . از هرچه حقیراست نفرت دارد . کوله بار رنج و محنت را بر جسم خویش تحمیل می کند اما ذره ای حقارت را بر روح خویش نمی پذیرد.انسان حماسی درد دارد ،او حقیقتاَََ انسان است،نسبت به وضعیت موجود رضایت ندارد،سکون را نمی پسندد، همواره به افقی برتر چشم دارد ؛ می شورد،می شوراند،او نمی تواند بی اعتنا بماندو حسین چنین بود.پاسخ چرایی آنهمه تاکید بر اقامه ی عزای بر حسین را در چگونه زیستن حسین باید جستجو کرد.
«اگر از ما بپرسند شما در روز عاشورا که دایماَ حسین حسین می کنید و به سر خودتان می زنید ،چه می خواهید بگویید ؟ … باید بگو ییم عاشورا ،روز تجدید حیات ماست .در این روز می خواهیم در کوثرحسینی شستشو کنیم،تجدید حیات کنیم،از نو مبادی و مبانی اسلام را بیاموزیم.روح اسلام را از نو به خودمان تزریق کنیم ،ما نمی خواهیم حس امر به معروف و نهی از منکر ، احساس شهادت،احساس جهاد ،احساس فداکاری در راه حق،در ما فراموش بشود، نمی خواهیم روح فداکاری در راه حق در ما بمیرد.” حماسه حسینی،ج1،ص"187»

بر گرفته از کتاب در امتداد  عاشورا