در زمان امام حسين عليه السﻼم انحراف از اصول و موازين اسﻼم ، كه از سقيفه شروع شده و در زمان عثمان گسترش يافته بود به اوج خود رسيد، معاويه به كمك كارگزاران ستمگر و يغماگر خود مانند زياد بن ابيه ، عمرو بن عاص ، سمرة بن جندب و . . . حكومت سلطنتى استبدادى تشكيل داد و چهره اسﻼم را وارونه ساخت . اعمال فشار سياسى و اقتصادى در مورد مسلمانان راستين و كشتار و شكنجه و آزار آنان به اضافه احياى تبعيض هاى نژادى و رقابت هاى قبيله اى و به جان هم انداختن آنها و ساخت احاديث دروغين ، از ترفندهاى حكومت نيرنگ ساز معاويه بود كه سبب تضعيف قوا و تحذير افكار مى شد . بر اثر سياست شوم معاويه ملعون ، شخصيت جامعه اسﻼمى مسخ و ارزش هاى گوناگون شده بود . با آن كه در زمان او ظلم بسيار بيشتر از زمان خلفا بود و ميزان قتل و تهديد زيادتر و گسترده تر و محروميت مسلمانان از حقوق و ثروت و درآمد خود آشكارتر بود، اما عكس العمل گروهى در برابر رفتار ضد اسﻼمى معاويه ديده نمى شد و مردم كوركورانه در برابر معاويه ملعون مطيع و فروتن بودند، گاه گاه اعتراض هاى پراكنده اى صورت مى گرفت ، اما به نتيجه نمى رسيد و به صورت يك جنبش عملى و عمومى در نمى آمد.

دو عامل را مى توان مهم ترين مانع قيام و انقﻼب امام حسين عليه السﻼم در زمان حكومت معاويه لعين شمرد : نخست پيمان صلح امام حسن عليه السﻼم با معاويه و ديگرى ديندارى ظاهرى معاويه ؛ اما باز هم هيچ يك از اين دو عامل باعث نمى شد كه امام حسين عليه السﻼم در برابر بدعت ها و بيدادگرى هاى بى شمار معاويه سكوت كند، بلكه تا آنجا كه در توان داشت برابر ظلم هاى معاويه ملعون به مبارزه و مخالفت برمى خاست