حکمای قدیم، به چهار نوع طبع یا مزاج در انسان ها معتقد بودند: مزاج گرم و خشک(صفراوی)، مزاج گرم و مرطوب(دموی)، مزاج سرد و مرطوب(بلغمی) و مزاج سرد و خشک(سودایی) و علت متفاوت بودن مزاج های مختلف را غلبه یکی از عناصر چهارگانه می دانستند.

 بر اساس نظریه بهضی از حکمای قدیم مثل جالینوس انسان های شاد، عمدتاً دموی مزاج هستند. نظریه ارتباط روحیات با مزاج ها را روایات اهل بیت(علیه السلام)مثل رساله ذهبیه امام رضا(علیه السلام) و نظریات حکمای اسلامی مثل بوعلی سینا هم تایید می کنند و اساس سلامتی را اعتدال مزاج می دانند؛ مثلا امام رضا(علیه السلام دوره جوانی بین 15-25 سالگی را دوره غلبه مزاج دموی بر دیگر مزاج ها دانسته اند. و آن دورا را دوران شباب و حسن و جمال و طراوت و بهجت معرفی کرده اند.¹  بر این اساس، می توان رابطه بین غلبه مزاج دموی و وجود حالت طراوت و شادابی را دریافت.

^{منبع: کتاب شادی و نشاط از دیدگاه قرآن و حدیث، نوشته هادیه پرهیزگار}

^{1.طب الرضا، ص52}