دلداده ای به درب خانه یار محبوش آمد . درب را کوفت . یار گفتش کیستی؟ گفتا «منم آنکه عاشق توست» یار چون لفظ «من » از دلداده شنید ،دریافت که هنوز بین او و دلداده ،من و تویی وجود دارد. به او گفت :« برو که هنوز خامی و خواص عشق ،مقام تو نیست.»

دلداده رفت و به سفر مشغول شد . پس از سالی به درب خانه یار محبوبش باز گشت و به صد ترس وبا ادب ،حلقه بر درب کوفت .

یار بانگ زد :« کیستی؟»
گفت:« تو هستم»
او تا چنین پاسخی را از دلداده شنید ،گفت:« اکنون چون منی ، ای من درآ! نیست گنجایش دو من در یک سرا!»

(مثنوی معنوی مولوی)