هر چند امام زمان علیه السلام غایب از انظار است و این غیبت ، موجب شده است که امت از برخی برکات وجود آن حضرت که متوقف بر ظهور است محروم شوند، ولی بخشی دیگر از فیوضات ، وابسته به ظهور نیست.

او همچون آفتابی است که ابر غیبت نمی تواند مانع تاثیراشعه ی وجود او در قلوب پاکیزه شود، مانند پرتو خورشید که در اعماق زمین ، جواهر نفیسه را می پروراند و حجاب ستبر سنگ و خاک ،مانع استفاده آن گوهر از آفتاب نمی شود؛

از سوی دیگر ، بهره مند شدن از الطاف خاصه ی خداوند ،به دو طریق میسر است :

اول ؛ جهاد فی الله، از رهگذر تصفیه ی نفس از کدورتها یی که مانع از انعکاس نور عنایت اوست؛

دوم ؛ اضطرار ، که زایل کننده ی حجاب میان فطرت و مبدا فیض است :{امن یجیب المضطر اذا دعاه و یکشف السوء} « آیا کیست که دعای مضطر را - آنگاه که اوبخواند- اجابت کند و هرگونه سوء را از وی بر طرف فرماید؟»

همچنین استفاده از واسطه ی فیض خدا، امام زمان علیه السلام که اسم اعظم و مِِثل اعلای اوست ، به دو طریق ممکن است:

نخست؛با تزکیه ی فکری و خلقی و عملی که فرمود: «اما تعلم انّ امرنا هذا لا ینال الا با لورع : آیا نمی دانی که تحقیقا امر ما جز با ورع و پارسایی به دست نیاید؟»

دوم؛ با اضطرارو به انقطاع و گسستن از اسباب مادی؛و از این طریق چه کسانی که در مانده شدندو در شدت سختی ، به آن حضرت استغاثه کردند و نتیجه گرفتند.

در عصر غیبت که ایام احتجاب آن آفتاب عالمتاب است و استفاده از آن حضرت مانند بهره گیری از نور خورشید پس پرده ی ابر است، باید افتتاح مجالس و و محافل به زیارت «سلام علی آل یس» باشد که از ناحیه ی مقدسه ی آن حضرت چنین امر شده است:«هر گاه خواستید به وسیله ی ما به خداوند متعال و به ما توجه کنید ، بگویید: «سلام علی آل یس…»همانگونه که خدای تعالی نیز چنین فرموده است؛

و شایسته است هر روز بعد از نماز صبح، دعای عهد خوانده شود که تجدید پیمان با ولی امر است و خواننده ی  این دعا ، از یاران آن حضرت به شمار می رود . این دعا از امام صادق علیه السلام نقل شده و مشتمل بر مضامین عالیه ای است .

در این دعای شریف ، دو اسم مبارک «حی و قیوم»وارد شده و آیه ی شریفه ِی ِ:«و عنت الوجوه للحی القیوم »:«و رخساره ها برای خداوند حیّ قیّوم فرو می افتد» دلیل بر عظمت این دو اسم است.

همچنین در این دعا از خداوند متعال درخواست می شود به [وسیله ی] اسمی که اولین و آخرین، به آن اسم به صلاح نایل می شوند و به [وسیله ی]  اسمی که آسمانها و زمین به آن روشن است: «الله نور السموات و الارض»(سوره نور آیه ی35)

این دعا ، مجموعه ای است از اسماء ذات و صفات و افعال خداوند متعال و جزء اعظم آن ، اسم مقدّس «حیّ» است که موجب حیات قلوب است.

ارتباط حضرت ولی عصر (ع) به این اسم از تفسیر این آیه ی شریفه استفاده می شود که فرمود)اعلموا انّ الله یحی الارض بعد موتها)(سوره حدید آیه ی17) : « بدانید همانا خداوند ، زمین را پس از مرگ آن زنده می کند» و این آیه ی کریمه ، به ظهور آن حضرت تفسیر شده و جمله ی «احی به عبادک…» در این دعا، بیانگر این رابطه است؛

و ابتدای دعا به « اللهم رب النور العظیم»است که ارتباط امام زمان(ع)به این اسم {اسم نور} از تفسیر آیات (و اشرقت الارض بنور ربها )و (یهدی الله لنوره من یشاء) استفاده می شود.

و همچنین بسیار بجاست که بعد از هر نماز ، دعای «اللهم کن لولیک …» خوانده شود که نماز گزار را از یک سو به توکل بر کسی که هستی از اوست (یعنی خدای متعال) هدایت می کند و از سوی دیگر به توسل به کسی که هستی وابسته به وجود اوست(یعنی امام زمان)نائل می نماید:«و بیمنه رزق الوری و بوجوده ثبتت الارض و السماء»؛آری ،سعادت دنیا و آخرت ،در گرو این توکل و توسل است.