چکیده:
چنانچه نسب مشروع و قانونی طفلی، مورد اختلاف باشد، برای اثبات آن سه موضوع باید ثابت گردد: رابطه زوجیت، نسب مادری و نسب پدری؛ با احراز این سه امر، حکم به وجود رابطه ی نسبت نسب مشروع بین طفل و پدر و مادر، معین خواهد شد .
اثبات رابطه ی زوجیت با هریک از ادله ی اثبات دعوی - یعنی – اقرار ، سند ، شهود ، امارات قضایی و سوگند ، امکان پذیر می باشد .
در اثبات نسب مادری، باید ثابت شود که : اولا: زنی که مادر طفل معرفی شده ، کودکی به دنیا آورده است . ثانیا: این بچه ، همان طفلی است که اثبات نسب او مورد نظر است ؛ در اثبات نسب مادری نیز، از هر یک از دلایل قانونی ، می توان استفاده کرد.
اما اثبات نسب پدری دشوار تر از اثبات نسب مادری است . زیرا ولادت کودک از مادر ، امری خارجی و مشهود است اما تکون طفل از نطفه ی مردی مشخص، به عنوان شوهر زن، امری مخفی است که بدون آگاهی شخصی، صورت می گیرد؛ حتی خود زن و شوهر هم، از انعقاد نطفه، فورا، مطلع نمی شوند. بنابراین برای اثبات نسب پدری (در صورت شک به آن ) ، در جسجوی قطع و یقین نباید بود و هیچ دلیلی نمی تواند به طور قطع ثابت کند که کودک از نطفه ی فلان مرد است. آزمایش خون هم می تواند دلیل منفی بر نسب باشد نه دلیل مثبت ؛ یعنی آزمایش خون، عدم نسبت را، از لحاظ علمی می تواند ثابت کند، پس از این طریق نمی توان به طور یقین وجود نسب را اثبات کرد . بنابراین در اثبات نسب پدری باید به دلایل ظنی و امارات اکتفا کرد که یکی از آنها قاعده ای به نام «اماره ی فراشیا «اماره ی ابوت» ، می باشد.
کلیدواژه:ولدفراش،عاهر،حجر،نسب،قانونی،نزدیکی به شبهه.