آهنگري بود كه با وجود رنج هاي متعدد و بيماري اش عميقاً به خدا عشق مي ورزيد. روزي يكي از دوستانش كه اعتقادي به خدا نداشت، از او پرسيد: «تو چگونه مي تواني خدايي را كه رنج و بيماري نصيب مي كند، دوست داشته باشي؟»

 آهنگر سر به زير آورد و گفت: «وقتي كه مي خواهم وسيله اي آهني بسازم، يك تكه آهن را در كوره قرار مي دهم. سپس آن را روي سندان مي گذارم و مي كوبم تا به شكل دلخواهم در آيد. اگر به صورت دلخواهم در آمد، مي دانم كه وسيله مفيدي خواهد بود، اگر نه آن را كنار مي گذارم.

همين موضوع باعث شده است كه هميشه به درگاه خداوند دعا كنم كه:

              «خدايا! مرا در كوره هاي رنجت قرار ده، اما كنار نگذار!»