حضرت زكريا عليه السﻼم :حضرت زكريا از خدا خواست كه نام هاى مقدس آل عبا را به او تعليم نمايد تا در سختى ها به آنها پناه برد . جبرئيل آمد و نام هاى ايشان را به آن حضرت تعليم نمود . هرگاه حضرت زكريا نام محمد و على و فاطمه و حسن عليهم السﻼم را بر زبان جارى مى كرد غم او برطرف مى شد و خوشحال مى گشت و چون نام مبارك امام حسين عليه السﻼم را به ياد مى آورد، گريه بر او غلبه مى كرد و نمى توانست خوددارى كند . پس روزى مناجات كرد و سبب را پرسيد . خداوند عالم قصه شهادت و مظلوميت آن حضرت را به زكريا وحى نمود و فرمود : كهيعص ) كاف ( اشاره به كربﻼ و ) هاء ( هﻼك عترت طاهره و ) ياء ( يزيد كه كشنده و ظلم كننده به ايشان و ) عين ( عطش و ) صاد ( اشاره به صبر ايشان بر آن مصيبت هاست ) . 

حضرت ابراهيم عليه السﻼم :از حضرت امام على بن موسى الرضا عليه السﻼم روايت است كه خدا فرمود : اى ابراهيم ! گروهى كه ادعا دارند از امت محمدند، حسين و فرزندان او را با ظلم و دشمنى خواهند كشت . چنان كه گوسفند را مى كشند به سبب اين كار سزاوار خشم من خواهند شد . آنگاه ابراهيم بى تاب شد و دلش به درد آمد و گريان شد .  

حضرت آدم عليه السﻼم چون آدم عليه السﻼم به زمين آمد براى يافتن حضرت حوا در زمين مى گشت تا آنكه به صحراى كربﻼ رسيد . چون وارد آن صحرا گرديد امواج حزن و اندوه به او رو آورد و چون به مقتل امام حسين عليه السﻼم رسيد، پايش به سنگى خورد و خون از پاهاي ش جارى شد، علت را پرسيد، خدا به او وحى كرد : در اين زمين برگزيده من حسين شهيد خواهد شد، خواستم كه تو در آزار و اندوه با او شريك باشى .

  حضرت نوح عليه السﻼم حضرت نوح چون سوار كشتى شد و كشتى به كربﻼ رسيد، موجى برخاست و كشتى در خطر غرق شدن قرار گرفت ، نوح بسيار ترسيد و گفت :

پروردگارا ! در هيچ زمينى به من نرسيد، آنچه در اين زمين رسيد . پس جبرئيل نازل شد و گفت : اى نوح ! اينجا مكانى است كه فرزندزاده خاتم انبيا و فرزند بهترين اوصياء شهيد خواهد شد .

حضرت سليمان عليه السﻼم روزى باد مجلس حضرت سليمان را بر روى هوا مى برد به صحراى كربﻼ كه رسيد، باد سه بار مجلس او را گردانيد و ترسيد كه بيفتد . وقتى كه باد آرام گرفت و مجلس بر زمين فرود آمد، علت اضطراب را از باد پرسيد ؟ گفت : سببش اين بود كه در اين مكان نورديده احمد مختار و فرزند گرامى حيدر كرار، به دست يزيد كه زمينيان و آسمانيان او را لعنت مى كنند، شهيد خواهد شد . سليمان دست به دعا برداشت و بر قاتل آن حضرت لعنت و نفرين بسيار كرد و همه آدميان و جنيان و مرغانى كه همراه او بودند آمين گفتند و از بركت آن لعنت بادى وزيد و مجلسش را از آن صحرا بيرون برد .

عﻼوه بر آگاهى گذشتگان و امت هاى پيشين از شهادت حضرت سيدالشهداء عليه السﻼم حضرت رسول صلّى اﷲ عليه و آله و سلم و حضرت اءميرالمؤ منين عليه السﻼم نيز شهادت آن حضرت را خبر داده اند . حميرى در قرب اﻻسناد به سند معتبر از حضرت امام صادق عليه السﻼم ر وايت كرده است كه حضرت اءميرالمؤ منين عليه السﻼم با دو نفر از ياران خود به صحراى كربﻼ رسيدند، ناگاه آب از ديده هاى مباركش فرو ريخت و فرمود : اينجا محل خوابيدن شتران ايشان است و اينجا مكان فرود آمدن بارهاى ايشان است ، در اين جا خون هاى آنان ريخته مى شود، خ وشا به حال تو اى خاك كه خون هاى دوستان خدا بر تو ريخته مى شود .