اجرای حدود در عصر غیبت یکی از موضوعات پرماجرا در زمان غیبت است در بعد درون فقهی، در خصوص این که در عصر غیبت اقامه کننده حدود چه کسی خواهد بود، بین فقها اختلاف نظر وجود دارد. عده ای از فقها اجرای حدود را جزء وظایف اختصاصی امام معصوم (صلی الله علیه وآله وسلم) و نایب خاص آن حضرت (علیه السلام) می دانند و با استناد به اصل عدم ولایت، معتقدند اجرای حدود در زمان غیبت باید تعطیل شود. در مقابل، گروه کثیری از فقها با استناد به اطلاقات دلایل حدود و روایاتی دال بر نیابت عام فقها از سوی امام معصوم (علیه السلام) در عصر غیبت، به وجوب اجرای آن از سوی ولی فقیه جامع الشرایط معتقدند. مخالفین اجرای حدود در عصر غیبت، علاوه بر چالش درون فقهی که بر سر اقامه کننده حدود وجود دارد؛ چالش های برون فقهی نظری و عملی را مطرح کرده اند؛ از قبیل این که اسلام مجموعه ای به هم پیوسته و منظم است و در صورتی که تمام ابعاد اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی اسلام کاملا اجرا نمی شود، اصرار بر صرف اسلامی کردن مجازات ها بی منطق است.
همچنین احتمال این که مجازلت های حدی نشأت گرفته از فرهنگ عصر تشریع و عرف زمانه باشد، وجود دارد. افزون بر این، اجرای مجازات های حدی به جهت ویژگی ثابت و خشن بودن آن ها با دستاوردهای کیف شناسی در تعارض است. این مقاله در ابتدا به مفهوم شناسی و سپس به بررسی دیدگاه های اقامه یا عدم اقامه حدود در عصر غیبت و استدلالات آن دو می پردازد.

کلیدواژه: حدود، عصر غیبت، فقیه جامع الشرایط.

مریم رنجکش