چکیده
در مقایسه ی دو شخصیت یعنی میرزای نائینی و امام خمینی باید گفت میرزای نائینی از پرچم داران مشروطیت صاحب مبنا معتقد به ولایت فقیه شمرده می شود گرچه برخی خواسته اند از این شخصیت دینی استفاده ی ابزاری کنند و ایشان را منکر ولایت فقیه بدانند. امام خمینی در زندگی نود ساله‌اش دو دهه‌ی بسیار مهم وجود دارد که مخصوص ایشان است، دهه اول که دهه انس او به جهان غیبت و عرفان است و دهه دوم که دهه انس او به عالم شهادت و رهبری است، جهان سیاسی معاصر را زیر و رو کرد. باقی عمر ایشان گرچه با ریاضت و تهذیب نفس و تدریس همراه بود ولی دیگران نیز چنین دورانی را پشت سر گذاشتند. ولایت فقیه از ابتکارات امام خمینی نبود بلکه موفقیت ايشان در احیاء اصل ولایت فقیه بود که با ترسیم آن چارچوب اصلی حکومت اسلامی را مشخص نمود و در عمل به مردم ارائه داد و با ادله به اثبات آن پرداخت و معتقد بود احکام اولیه تعطیل بردار نیست در هیچ شرایطی حتی در عصر غیبت از بدیهیات است که تصور آن سبب تصدیق می شود، ادامه نبوت و امامت است، از احكام اوليه است كه از بالا تشريع شده است و اختیارات حکومت فقیه همان اختیارات حکومت رسول الله (ص) است. از نظر میرزای نائینی، نيابت عامه است البته با توسعه ای که در مفهوم حسبیه قائل است تدبیر امور جامعه و امور سیاسی را هم از امور حسبیه می داند.
کلید واژه ها : نگاه تطبیقی، ولایت فقیه، مشروعیت، اختیارات، امام خمینی، میرزای نایینی

نگارنده :

اکرم مردیها-ملیحه میر لوحی